Zoals gisteren beschreven hebben we de nacht in een slaapzaal doorgebracht. Het grote nadeel van een slaapzaal is dat je met veel mensen in een kleine ruimte slaapt. Los van de ongemakken zoals geuren, weinig prive en stilte voor het slapengaan is snurken onze grootste ergernis gebleken!!! We hadden uiteraard het geluk naast de zwaarste snurker te slapen. Die man was nog maar het begin! Het aantal snurkers in de zaal was zo erg dat we er zeer moeilijk van in slaap geraakten. Thomas heeft dit opgelost door zijn iPhone oortjes te gebruiken maar voor Tom was er geen enkel ontkomen aan. Een slechte nachtrust was dus het gevolg !!!
Met het verkeerde been uit bed gestapt en na een ontbijtje hebben we ons herpakt en goedgeluimd op de fiets gestapt. We hebben alles gecontroleerd aangezien er heel wat snelle afdalingen op het programma stonden. Om te kunnen dalen is het eerst nog loeihard naar boven gegaan. We waren letterlijk in de wolken. Boven aangekomen stond er het Cruz de ferro
Aan dit kruis leggen bedevaarders stenen neer die hun grootste angsten, zonden, zorgen,... Voorstellen. Op deze manier laat je alles achter je en begin je met een propere lei. Je ziet er de gekste dingen liggen zoals krukken maar ook afbeeldingen en derg.
Door het slechte wegdek reden we met een ei in ons broek en de billen toegenepen naar beneden. Ponferrada is een drukke maar mooie stad. Het ligt ook in een dal wat betekende dat we terug gingen stijgen. 42 km stond er op het programma. We zijn weer de gekste bicigrinos tegengekomen: in jeansbroek, te voet, kompanen kwijtgespeeld, slechte fietsen...
Bovenaan hadden we een prachtig zicht over de valleien en het weer maakte het alleen nog mooier. Tot wanneer we volledig boven kwamen. In nog geen 10 minuten sloeg het weer om van zonnig naar regen, hagel, sneeuw,... You name it, we had it!! Dat heeft ons doen beslissen onze tocht 30 km vroeger te stoppen. We hadden namelijk gepland tot in Sarria te geraken.
Allemaal geen erg want van hieruit zijn het nog slechts 164 in twee dagen. Dat moet ruim haalbaar zijn!!
De reis loopt nu bijna naar zijn hoogtepunt toe en dat beleven we met gemengde gevoelens. We zijn blij dat we er bijna zijn en dat we terug naar het thuisfront kunnen anderzijds is het met spijt in het hart! Het is een fantastische onderneming geweest en we hebben genoten van alle aspecten en het mag nog wel even duren.
Wat wel gek is is dat we het fietsen nog steeds onze fiets niet moe zijn! Elke dag nog springen we met evenveel zin op de fiets. Als je ons zou vragen om zondag terug te gaan fietsen zeggen we ja al zullen de vriendin en vrouw dan niet echt lachen:)
Hasta manana
Met het verkeerde been uit bed gestapt en na een ontbijtje hebben we ons herpakt en goedgeluimd op de fiets gestapt. We hebben alles gecontroleerd aangezien er heel wat snelle afdalingen op het programma stonden. Om te kunnen dalen is het eerst nog loeihard naar boven gegaan. We waren letterlijk in de wolken. Boven aangekomen stond er het Cruz de ferro
Aan dit kruis leggen bedevaarders stenen neer die hun grootste angsten, zonden, zorgen,... Voorstellen. Op deze manier laat je alles achter je en begin je met een propere lei. Je ziet er de gekste dingen liggen zoals krukken maar ook afbeeldingen en derg.
Door het slechte wegdek reden we met een ei in ons broek en de billen toegenepen naar beneden. Ponferrada is een drukke maar mooie stad. Het ligt ook in een dal wat betekende dat we terug gingen stijgen. 42 km stond er op het programma. We zijn weer de gekste bicigrinos tegengekomen: in jeansbroek, te voet, kompanen kwijtgespeeld, slechte fietsen...
Bovenaan hadden we een prachtig zicht over de valleien en het weer maakte het alleen nog mooier. Tot wanneer we volledig boven kwamen. In nog geen 10 minuten sloeg het weer om van zonnig naar regen, hagel, sneeuw,... You name it, we had it!! Dat heeft ons doen beslissen onze tocht 30 km vroeger te stoppen. We hadden namelijk gepland tot in Sarria te geraken.
Allemaal geen erg want van hieruit zijn het nog slechts 164 in twee dagen. Dat moet ruim haalbaar zijn!!
De reis loopt nu bijna naar zijn hoogtepunt toe en dat beleven we met gemengde gevoelens. We zijn blij dat we er bijna zijn en dat we terug naar het thuisfront kunnen anderzijds is het met spijt in het hart! Het is een fantastische onderneming geweest en we hebben genoten van alle aspecten en het mag nog wel even duren.
Wat wel gek is is dat we het fietsen nog steeds onze fiets niet moe zijn! Elke dag nog springen we met evenveel zin op de fiets. Als je ons zou vragen om zondag terug te gaan fietsen zeggen we ja al zullen de vriendin en vrouw dan niet echt lachen:)
Hasta manana
RSS Feed