Allereerst onze excuses voor het niet posten gisteren. Na een vermoeiende dag had Thomas de blog gemaakt maar door het crashen van de iPhone typt hij het vandaag nog eens:)

Welke titel kiezen we vandaag? Elke dag hebben we geprobeerd een gepaste titel te kiezen voor de post. Sommige titels zullen jullie meteen begrepen hebben, voor andere moest je erbij zijn om hem te begrijpen. Voor gisteren hadden we er wel verschillende kunnen verzinnen: Apocalypse now, we zijn niet van suiker deel 2, moet er nog zand zijn, we doen ne keer zot, er is een bicigrino minder op de camino,... Uiteindelijk zou de beste titel zijn: WE ZIJN ER!!!!

Laten we beginnen bij het begin. Zoals eerder gelezen hadden we onze tocht vroeger moeten staken door de winterse weersomstandigheden. Bij het wakker worden hoorden we niets kletteren dus dachten we dat het droog ging zijn. Goedgeluimd zoals altijd sprongen we uit ons bed en na de ochtendoefeningen gingen we naar het ontbijt. Onze eerste blik naar buiten verklaarde meteen waarom we niets hadden horen vallen, het sneeuwde!!!

Na het ontbijt hebben we geprobeerd zoveel mogelijk kleren aan te trekken. 6 lagen kleding over elkaar voelden we ons klaar om de kou te bestrijden. Een eerste stap buiten deed ons meteen kreunen van de kou. De mist en de vallende sneeuw maakte ook de zichtbaarheid nihil. Alle gelukkig hadden we die gele helmcondomen nog. De afdaling was afzien. Super koud, handen verkleumden, tenen kropen weg en alles wat kon krimpen kromp. Eenmaal onder de mist viel het alle geluk beter mee qua temperatuur. Jammerlijk genoeg veranderde de sneeuw er in regen die onophoudelijk zou vallen tot aan onze aankomst.

Met 130 km gepland en met een gemiddelde van 34km/h de eerste drie kwartier schoten we goed op. Om vanuit het dal te komen reden we via een kleine weg. Het is daar dat we vermoedde dat er een pelgrim is opgegeten. Thomas fietste vooraan en zag ze als eerste, 2 honden speelde/ vochten om een stuk vlees ter grootte van onze kuit. De derde kreeg Thomas in de gaten en kwam blaffend op hem af, Tom had zich ondertussen tactisch langs de andere kant van Thomas geplaatst. Was het uit schrik of de zin om op tijd in een hotel te zitten? Wie zal het zeggen alleszins Tom versnelde, waarop de hond versnelde, waarop Thomas versnelde. Zo herken je echte vrienden, Tom had Thomas willen opofferen uit schrik voor eigen leven...

Omdat het regende zijn we niet veel gestopt. Dat maakte ook dat we om half 12 al op 50 km zaten. Het eten heeft ons welgeteld 15 minuten gekost en dat is nog lang aangezien onze huevos (eieren) nog moesten worden gebakken.

Als je ons zou vragen wat hebben jullie allemaal gezien die laatste rit dan zouden we dat kort en bondig kunnen beantwoorden nl nada. De mist en de regen deed ons strak voor ons uitkijken.

Op 80 km, het zal toen half 1 geweest zijn, kwamen we in palas del rei aan. Een bord duidde toen aan dat santiago slechts op 65km lag. We besloten het te bekijken of dit mogelijk was want dan zouden het er 140 worden via een zeer saaie baan. Hoe verder we naderden en naderden hoe dichterbij we kwamen. We hebben dan ook besloten om er volledig voor te gaan. Het enigste probleem is dat we jongens met principes zijn. Valsspelen mag je niet doen. Dat betekent dat je volgens ons als pelgrim niet de taxi mag nemen. Wij met de fiets mogen ook geen verkort traject volgen om ergens sneller te zijn. Daarom hebben we vastgehouden aan de vaste fietsroute waardoor we ipv 140 dan wel 166 km hebben afgelegd in de gietende regen.

Zo trots als een pauw en zo fier als een gieter reden we triomfantelijk santiago binnen. Het doel was gehaald en als helden dachten we ontvangen te worden. In onze fantasie speelde een fanfare het Belgisch volkslied terwijl schaarsgeklede dames aan het dansen waren. Een gezant van de paus zou ons ontvangen en de keizerlijke stempel van santiago in ons boekje vereeuwigen. Groot was onze teleurstelling wanneer bleek dat dit een klein kantoortje was alwaar een geroutineerde ambtenaar zat die zonder opkijken of feliciteren ons onze oorkonde gaf. We zijn dan maar afgedropen naar het hotel maar niet minder fier op onze prestatie natuurlijk. Alle geluk konden we op het einde een smakelijke bouillon trekken uit onze sokken. Zoals je kan zien op de laatste foto.

Op 16 dagen zijn we van Mechelen naar Compostella gefietst. Vrij van lekke banden, zwaar technische problemen maar rijker aan ervaringen, verhalen, herinneringen,...

Dit zal de voorlaatste post zijn op onze blog. Tegen het einde van volgende week kan je een update vinden met het aantal kms maar zeker ook van het bedrag dat bij elkaar gespaard is voor Oscare. We willen iedereen bedanken die ons gesteund heeft voor, tijdens en binnenkort ook na onze reis. Iedereen die de blog is blijven lezen, iedereen die erop gereageerd heeft. Het is een fantastische ervaring geweest en vertel het niet aan onze madammen maar stiekem dromen we nog fietsvakanties te kunnen plannen:)

Tom en Thomas

Zoals gisteren beschreven hebben we de nacht in een slaapzaal doorgebracht. Het grote nadeel van een slaapzaal is dat je met veel mensen in een kleine ruimte slaapt. Los van de ongemakken zoals geuren, weinig prive en stilte voor het slapengaan is snurken onze grootste ergernis gebleken!!! We hadden uiteraard het geluk naast de zwaarste snurker te slapen. Die man was nog maar het begin! Het aantal snurkers in de zaal was zo erg dat we er zeer moeilijk van in slaap geraakten. Thomas heeft dit opgelost door zijn iPhone oortjes te gebruiken maar voor Tom was er geen enkel ontkomen aan. Een slechte nachtrust was dus het gevolg !!!

Met het verkeerde been uit bed gestapt en na een ontbijtje hebben we ons herpakt en goedgeluimd op de fiets gestapt. We hebben alles gecontroleerd aangezien er heel wat snelle afdalingen op het programma stonden. Om te kunnen dalen is het eerst nog loeihard naar boven gegaan. We waren letterlijk in de wolken. Boven aangekomen stond er het Cruz de ferro

Aan dit kruis leggen bedevaarders stenen neer die hun grootste angsten, zonden, zorgen,... Voorstellen. Op deze manier laat je alles achter je en begin je met een propere lei. Je ziet er de gekste dingen liggen zoals krukken maar ook afbeeldingen en derg.

Door het slechte wegdek reden we met een ei in ons broek en de billen toegenepen naar beneden. Ponferrada is een drukke maar mooie stad. Het ligt ook in een dal wat betekende dat we terug gingen stijgen. 42 km stond er op het programma. We zijn weer de gekste bicigrinos tegengekomen: in jeansbroek, te voet, kompanen kwijtgespeeld, slechte fietsen...

Bovenaan hadden we een prachtig zicht over de valleien en het weer maakte het alleen nog mooier. Tot wanneer we volledig boven kwamen. In nog geen 10 minuten sloeg het weer om van zonnig naar regen, hagel, sneeuw,... You name it, we had it!! Dat heeft ons doen beslissen onze tocht 30 km vroeger te stoppen. We hadden namelijk gepland tot in Sarria te geraken.

Allemaal geen erg want van hieruit zijn het nog slechts 164 in twee dagen. Dat moet ruim haalbaar zijn!!

De reis loopt nu bijna naar zijn hoogtepunt toe en dat beleven we met gemengde gevoelens. We zijn blij dat we er bijna zijn en dat we terug naar het thuisfront kunnen anderzijds is het met spijt in het hart! Het is een fantastische onderneming geweest en we hebben genoten van alle aspecten en het mag nog wel even duren.

Wat wel gek is is dat we het fietsen nog steeds onze fiets niet moe zijn! Elke dag nog springen we met evenveel zin op de fiets. Als je ons zou vragen om zondag terug te gaan fietsen zeggen we ja al zullen de vriendin en vrouw dan niet echt lachen:)

Hasta manana

Even kort over gisteren nog. In het klooster zaten we samen met enkele koppels. Een Nederlands, Duits en Zwitsers. De Duitsers zaten naast ons in de kamer en zij hebben het huis van de heer bezoedeld en iedereen mocht het horen. Hilariteit alom natuurlijk wanneer we deze morgen gingen ontbijten! Voor wie verder ooit in het klooster wil slapen kunnen we het eten afraden want ze frituren hier alles. Hoe dichter we bij santiago komen hoe meer religieuze krachten we krijgen. Mozes kon volgens het verhaal de zee splitsen, zonder bewijs (leugenaartje) Met de laatste foto heeft iedereen het bewijs dat thomas de soep kan splitsen!

Deze morgen moesten we om half negen de kamer verlaten. Om kwart na acht stonden we al op straat. Zonder wind en zonder hoogtemeters ging het zeer snel tot 11u. Dan zijn we wat verkeerd gereden. De gps stuurt ons vaak zeer ver rond om hoofdbanen te ontwijken en de kaarten zijn niet volledig up to date. De rit ging richting de bergen. Hoe verder we vorderden hoe meer wind er opstak. De laatste 10 waren omhoog en in combinatie met de wind heeft ons dat een uur geduurd. Van 18 naar 9km/h telkens er een zware windstoot opstak. Op de thermometers stond wel 26graden op een bepaald moment.

We zijn tot in rabanal geraakt vandaag. We liggen in een bicigrino. Een slaapzaal is onze thuis vannacht en we hopen dat er geen snurkers bijzijn. Gezien de omvang van de chauffeur van een groep die hun bagage laat brengen denk ik niet dat er geen snurkers zijn.

Met nog 260km te doen gaan we er morgen 130 doen. Grotendeels naar beneden. Het wordt koud maar zolang het niet nat ligt kunnen we wel vlot en veilig afdalen.

Tot morgen!

Vandaag was een heerlijk zonnige dag! Het lastige van de zon is dat ze ook warm is. Vanaf het vertrek tot nu heeft ze genadeloos gebrand. We zaten op een vlakte en met weinig wind en het was broeiend heet. Goed ingesmeerd hebben we er toch 139 km uitgeperst. Het ging als niets want om half vijf zijn we al aangekomen in het albergue monasterio de sahagun. Het is een klooster dat omgetoverd is tot pelgrimsherberg. We hebben onze kleren gewassen en die hangen te drogen in de zon.

De vlaktes van Spanje zijn prachtig om te zien. Fietsen door de kleine dorpjes en af en toe op zoek gaan naar water. Inkopen doen in de plaatselijke supermercado om het erna in het zonnetje op te eten waardoor de chocolade zich spontaan in choco smelt. U hoort het een fantastische dag!

Stilaan komen we ook meer en meer bycigrino's tegen die we bij het passeren spontaan een verkoudheid doen oplopen. De verhalen en beweegredenen waarom de mensen deze tocht ondernemen zijn soms grappig toch ook aangrijpend. Het materiaal dat wordt meegenomen is in ons opzicht vaak wat belachelijk. Gelukkig weet niemand dat er een fototoestel van ruim 2 kg in mijn zak zit. Ook de fietsen waarmee sommige mensen het moeten stellen is om te huilen. Zo zijn we daarstraks in het midden van de weg een Chinees tegengekomen op een relatief nieuwe koersfiets met slechts 8 versnellingen. Hij deed het op de route voor wandelaars en had dan ook meerdere platte banden gehad.

Morgen zal de vorm van de dag de bestemming bepalen. Astorga bij grote vermoeidheid dan wel Rabanal bij sterke benen. We zullen zien wat het wordt?

Tot morgen!

Onze verbinding richting de camino verliep zeer vlot vandaag. Op een gegeven moment zagen we een eenzame politieagent staan. We dachten dat er een wedstrijd ging zijn. Voor we het wisten zaten we er midden in! We hebben deze wedstrijd gepakt en gezakt gevolgd gedurende 10 km. Lekker uit de wind kunnen zetten. Als we een koersfiets hadden gehad waren we los gewonnen:) de wedstrijd was ook wel niet incidentloos want bergop was er ook nog een valpartij. Begrijpen wie begrijpen kan want het ging helemaal niet zo snel.

We zijn vandaag vanuit logrono naar burgos gereden. Deze voormiddag was het bewolkt en de gure wind maakte het berekoud!!! Tegen de namiddag kwam de zon erdoor en werd het enorm warm. Zo warm dat de handen van Thomas bovenaan verbrand zijn. Verder was het een hele rustige rit. Heel wat kunnen rondkijken en goed geklommen.

Hier in burgos is er op zondag niet te veel te beleven. Een zeer mooie kathedraal en verder veel belabberde etablissementen. Een hamburger met kaas en patatas was het verdict.

Hallo dagtrippers van het eerste uur.

Vandaag is een rustige dag geweest. Vanuit puenta la Reina hadden we slechts 66 km te doen tot in logrono. Spanje is een prachtig en heel divers land. Het lijkt qua uitzicht op geen enkele manier op Frankrijk. Zover het oog hier rijkt zie je groene heuvels waar de wind speelt met de gewassen. Een koude wind die vooral in ons nadeel stond. Tegen de middag is de zon erdoor gekomen en warmde het op.

In Frankrijk konden we zeker onze plan trekken om eten te kopen en derg. In Spanje is het hele andere koek. Van zodra Tom een woordje Spaans praat denken de mensen dat hij Spanjaard is en praten ze hypersnel waardoor het niet meer begrijpbaar is. Voor Thomas is het nog een grotere ramp die kent voorlopig enkel pollo y patatas waardoor hij enkel maar kip met aardappelen kan bestellen.

We willen toch ook even waarschuwen. Tom waes, u bekend als charmezanger van de wereldhit "dos cervezas" is een grote leugenaar!! Niet elke Spanjaard heeft een snor. Integendeel niemand heeft hier een snor enkel die twee gekke Belgen op een mtb langs de camino??

Over die camino, het is ongeloofelijk om zien hoeveel mensen deze tocht te voet aanvatten. De paden van de camino zijn hier perfect onderhouden en bewegwijzerd. Op de weg worden wagens met borden gewaarschuwd dat er wandelaars kunnen zijn. Het is ook opmerkelijk hoeveel wandelaars elkaar kwijtspelen. op een gegeven moment was een vrouw haar man kwijt. we denken wel dat die man de camino heeft gebruikt als excuus om zojn vrouw te dumpen. De hele camino leeft!!

We zijn vanavond overigens met ons gat in de Spaanse olijfolie gevallen!! Eerder had Katrien ons al geïnviteerd om bij haar en vriend Stijn te komen overnachten. We zijn hier rond drie uur aangekomen en wat volgde was een opeenvolging van tapas, wijnen, verschillende plaatselijke en internationale lekkernijen. Als klap op de vuurpijl een lekkere spaghetti met chocomousse als afsluiter. Bedankt Katrien en Stijn voor de geweldige ontvangst!!! ( zie foto )

Tot morgen!!

Ai carrrrambaaaa!! Deze morgen om iets voor zeven opgestaan nadat Thomas alweer iedereen goed had wakker gehoest. Lichtjes moe aan de ontbijttafel samen met allemaal andere pelerins. Na een aantal stukken brood werden de mandjes niet meer aangevuld. De dame vond dat we genoeg hadden gegeten. Zak gemaakt en warm aangekleed want het zag er zeer druilerig uit.
Het eerste stadje in de gps ingegeven en zonder nadenken vertrokken. De gps heeft ons naar het zeer zeer steile bergpad die de wandelaars ook moesten nemen gestuurd terwijl we eigenlijk een andere weg moesten inslaan. Geen nood want het kwam op hetzelfde uit maar dan vermoeiender. Bedankt germaine!! ( naam die we onze gos hebben gegeven is namelijk een garmin) vanuit dat eerste stadje zijn we nog 24 km verdergeklommen van 212 tot 1057 meter. Tijdens deze klim zijn we ook de grens met Spanje overgestoken. We hebben dus in dik 9 dagen doorheen Frankrijk gefietst. De eerstvolgende grote stad is pamplona. Je moet er niet echt langs maar we vonden het toch fijn dat het kon.

We zitten nu in een albergue waar alleen pelgrims slapen. Hier in Spanje staat alles langs de route in het teken van de pelgrims. In dit soort verblijven kan je steeds zeer democratisch verblijven en eten.

We voelen ons overigens al enorm ingeburgerd bewijze onze foto's.

Morgen zijn we er weer met meer weer vanuit logrono!!!

Laat ons het eerst nog eens over gisterenavond hebben. De post op de blog hebben we toen gemaakt op het terras net nadat we waren toegekomen. Niets aan de hand in eerste instantie. Zoals eerder gezegd was er van integratie geen enkele zin te bespeuren. Dit werd ons nog duidelijker toen bleek dat John de hele tijd naar de Engelse televisie bleef kijken inclusief het weer? We hebben even moeten wachten op onze maaltijd maar het was het wachten waard. De soep ging snel binnen maar dan kwam het hoofdgerecht. Kijk naar de foto en je kan volgende zaken herkennen: kip, puree, bloemkoolgratin, erwtjes, notenmix, gravey en brood. Zoals je kan zien een zeer stevige maaltijd! Als klap op de vuurpijl kwam daar nog eens een applecrumble met ijs en toch een kg suiker bij. Je kan zeggen van het koppel wat je wil maar koken konden ze zeker!!
Hoe langer we rondliepen in het huis hoe duidelijker het werd. Alles stond schots en scheef in het huis; lusters, vloeren, kaders, tafels,... Ongeloofelijk!!

Deze morgen zijn we opgestaan met het idee 90 km te doen. Dit was de enige plek op de route waar er overnachtingsplaatsen waren. Vertrokken om half negen, bij de boulanger geweest, ontbeten. Goed en wel op de fiets rond 10:30u. Tegen 11 is het beginnen regenen. Alles aangedaan tegen de regen buiten de overschoenen want die van Tom zaten te diep in de zakken en hij vond ook dat Thomas "ne platte" was als hij dat wel zou doen. Zo'n dreigementen gaan nooit zonder gevolg dus allebei zonder overschoenen op weg. Omdat het regende hebben we wat snelheid gemaakt opdat we op tijd zouden binnenzitten. Rond 12u bleek dat we wel heel snel zouden binnenzitten. Daarom hebben we besloten dat verderrijden interessanter was als wenen op een hotel kamer. We hebben er uiteindelijk 159 gereden of beter gevlamd!!! We zijn ook met de eerste bergen geconfronteerd geworden.Wat had je anders van de pyrineen verwacht hoor ik sommigen denken. De benen van ons beide voelden na een dikke week zo sterk aan dat we naar boven vlogen. Heeft dat iets met die kip van gisteren te maken? God mag het weten! Alleszins we zitten op dit moment in st Jean pied de port. Het pelgrimsmekka bij uitstek!!

Omdat van hieruit veel wandelaars vertrekken zijn er ook veel bedden nodig en die leken bij onze aankomst volledig vol te liggen. Het concept is dat pelgrims voor 20 euro bij de inwoners mogen slapen die al hun kamers hebben omgetoverd tot slaapzalen. Een oude dame zag dat we nog een plaats zochten en nam ons mee. In de kamer bleek al een ouder Chinees koppel te liggen en het scheelde niet veel of we moesten er mee in het bed liggen waardoor we dit toch hebben afgewezen. Terug op straat, in de kou zijn we beginnen zoeken naar een nieuwe plaats. Net wanneer we de wanhoop nabij waren bood ons zich toch een zeer degelijke plaats aan. Alle geluk!!

Alles wat in deze stad gebeurt leeft en ademt in het teken van de pelgrim. Hoewel we er morgen uitgebreid onze tijd voor gaan nemen voelt het nu al heerlijk aan om hier te zijn.

Morgen gaan we het er eens goed van nemen met max 100km. Er zit wel een klim van 20 km in. Een bezoek aan pamplona en onze eerste nacht in Spanje.

We vinden het trouwens fantastisch om te zien hoe de blog gevolgd wordt. Het steunt ons te weten dat er zoveel belangstelling voor is. Bedankt en blijf vooral reageren!!!

Hasta manana!

Vandaag is een eerder bewolkte dag geweest. Zoals je ook al in de titel kan lezen stond er een strakke wind. Helaas niet in ons voordeel dit keer. Gisteren zei Thomas nog dat dit op zich geen kwaad kon aangezien we vnl door bossen gingen rijden. Het vervelende aan de wegen tussen bossen is dat de wind er zich verzamelt. Dat betekent trappen in de bergaf en net 22km/h rijden.

Als je opzoekt waar we zitten (solferino) dan kan je op de kaart zien dat er in onze buurt heel veel kleine dorpjes zijn. Deze dorpjes ( en we verzinnen het niet) zijn bijna altijd 5 huizen groot. Dat betekent dat de vader van het gezin de burgemeester is, de zoon penningmeester en de dochter zal werkloos zijn. We bevinden ons trouwens ook in het lelijkste deel van Frankrijk. Een maanlandschap met bomen en gek grote sproei installaties voor de akkers waar we nog niets op hebben zien groeien.

Deze avond brengen we door in een chambres d'hotes. Een gezellig Engels koppel heeft op dit moment de kip in de oven geschoven en het sportmateriaal in het wasmachine. Ze houden dit al 10 jaar open maar kennen nog geen 10 woorden Frans. Over integratie gesproken.

Morgen is onze laatste volledige dag in Frankrijk. We rijden richting de Pyreneeën. Wie Pyreneeën zegt zegt ook wild afdalen maar vergeet steil naar omhoog afzien. We vliegen erin!!

Met 117 km gepland en een uur vroeger vertrokken als normaal zaten we tegen de middag al op 52km. Hoewel het op en af ging is het een fantastische streek om te fietsen. Een aanrader voor iedereen is het dorpje aubeterre dur dronne. Geen woorden voor!! In de zon een terrasje gedaan. Genieten!

We dachten deze middag nog bedevaarders te zijn tegengekomen maar dat bleken verdwaalde Fransozen te zijn die 5 dagen op weg waren met de fiets en slechts 60 km per dag reden. Samengevat in 1 woord: amateurs!!
Los daarvan komen we alsmaar meer tekenen van onze tocht tegen. Zowel stickers van de route maar ook de dorpen zelf weten dat ze langs de route liggen. Ze bieden ons water, eten, vrouwen,... Dat van het eten is niet waar hoor��. In ons stempelboekje komen ook alsmaar meer en mooie stempels die getuigen van onze tocht.

Vanavond om 17u aangekomen in st emilion het dorp van exclusieve wijnen. Bij aankomst gezocht naar een goedkoop onderkomen maar dat bleek ons toch 88 euro te gaan kosten, de dieven. Met een grote honger aan tafel gegaan maar dat zal je zelf wel zien als je het rekeningetje bekijkt.

Tot morgen!!!