Allereerst onze excuses voor het niet posten gisteren. Na een vermoeiende dag had Thomas de blog gemaakt maar door het crashen van de iPhone typt hij het vandaag nog eens:)
Welke titel kiezen we vandaag? Elke dag hebben we geprobeerd een gepaste titel te kiezen voor de post. Sommige titels zullen jullie meteen begrepen hebben, voor andere moest je erbij zijn om hem te begrijpen. Voor gisteren hadden we er wel verschillende kunnen verzinnen: Apocalypse now, we zijn niet van suiker deel 2, moet er nog zand zijn, we doen ne keer zot, er is een bicigrino minder op de camino,... Uiteindelijk zou de beste titel zijn: WE ZIJN ER!!!!
Laten we beginnen bij het begin. Zoals eerder gelezen hadden we onze tocht vroeger moeten staken door de winterse weersomstandigheden. Bij het wakker worden hoorden we niets kletteren dus dachten we dat het droog ging zijn. Goedgeluimd zoals altijd sprongen we uit ons bed en na de ochtendoefeningen gingen we naar het ontbijt. Onze eerste blik naar buiten verklaarde meteen waarom we niets hadden horen vallen, het sneeuwde!!!
Na het ontbijt hebben we geprobeerd zoveel mogelijk kleren aan te trekken. 6 lagen kleding over elkaar voelden we ons klaar om de kou te bestrijden. Een eerste stap buiten deed ons meteen kreunen van de kou. De mist en de vallende sneeuw maakte ook de zichtbaarheid nihil. Alle gelukkig hadden we die gele helmcondomen nog. De afdaling was afzien. Super koud, handen verkleumden, tenen kropen weg en alles wat kon krimpen kromp. Eenmaal onder de mist viel het alle geluk beter mee qua temperatuur. Jammerlijk genoeg veranderde de sneeuw er in regen die onophoudelijk zou vallen tot aan onze aankomst.
Met 130 km gepland en met een gemiddelde van 34km/h de eerste drie kwartier schoten we goed op. Om vanuit het dal te komen reden we via een kleine weg. Het is daar dat we vermoedde dat er een pelgrim is opgegeten. Thomas fietste vooraan en zag ze als eerste, 2 honden speelde/ vochten om een stuk vlees ter grootte van onze kuit. De derde kreeg Thomas in de gaten en kwam blaffend op hem af, Tom had zich ondertussen tactisch langs de andere kant van Thomas geplaatst. Was het uit schrik of de zin om op tijd in een hotel te zitten? Wie zal het zeggen alleszins Tom versnelde, waarop de hond versnelde, waarop Thomas versnelde. Zo herken je echte vrienden, Tom had Thomas willen opofferen uit schrik voor eigen leven...
Omdat het regende zijn we niet veel gestopt. Dat maakte ook dat we om half 12 al op 50 km zaten. Het eten heeft ons welgeteld 15 minuten gekost en dat is nog lang aangezien onze huevos (eieren) nog moesten worden gebakken.
Als je ons zou vragen wat hebben jullie allemaal gezien die laatste rit dan zouden we dat kort en bondig kunnen beantwoorden nl nada. De mist en de regen deed ons strak voor ons uitkijken.
Op 80 km, het zal toen half 1 geweest zijn, kwamen we in palas del rei aan. Een bord duidde toen aan dat santiago slechts op 65km lag. We besloten het te bekijken of dit mogelijk was want dan zouden het er 140 worden via een zeer saaie baan. Hoe verder we naderden en naderden hoe dichterbij we kwamen. We hebben dan ook besloten om er volledig voor te gaan. Het enigste probleem is dat we jongens met principes zijn. Valsspelen mag je niet doen. Dat betekent dat je volgens ons als pelgrim niet de taxi mag nemen. Wij met de fiets mogen ook geen verkort traject volgen om ergens sneller te zijn. Daarom hebben we vastgehouden aan de vaste fietsroute waardoor we ipv 140 dan wel 166 km hebben afgelegd in de gietende regen.
Zo trots als een pauw en zo fier als een gieter reden we triomfantelijk santiago binnen. Het doel was gehaald en als helden dachten we ontvangen te worden. In onze fantasie speelde een fanfare het Belgisch volkslied terwijl schaarsgeklede dames aan het dansen waren. Een gezant van de paus zou ons ontvangen en de keizerlijke stempel van santiago in ons boekje vereeuwigen. Groot was onze teleurstelling wanneer bleek dat dit een klein kantoortje was alwaar een geroutineerde ambtenaar zat die zonder opkijken of feliciteren ons onze oorkonde gaf. We zijn dan maar afgedropen naar het hotel maar niet minder fier op onze prestatie natuurlijk. Alle geluk konden we op het einde een smakelijke bouillon trekken uit onze sokken. Zoals je kan zien op de laatste foto.
Op 16 dagen zijn we van Mechelen naar Compostella gefietst. Vrij van lekke banden, zwaar technische problemen maar rijker aan ervaringen, verhalen, herinneringen,...
Dit zal de voorlaatste post zijn op onze blog. Tegen het einde van volgende week kan je een update vinden met het aantal kms maar zeker ook van het bedrag dat bij elkaar gespaard is voor Oscare. We willen iedereen bedanken die ons gesteund heeft voor, tijdens en binnenkort ook na onze reis. Iedereen die de blog is blijven lezen, iedereen die erop gereageerd heeft. Het is een fantastische ervaring geweest en vertel het niet aan onze madammen maar stiekem dromen we nog fietsvakanties te kunnen plannen:)
Tom en Thomas
Welke titel kiezen we vandaag? Elke dag hebben we geprobeerd een gepaste titel te kiezen voor de post. Sommige titels zullen jullie meteen begrepen hebben, voor andere moest je erbij zijn om hem te begrijpen. Voor gisteren hadden we er wel verschillende kunnen verzinnen: Apocalypse now, we zijn niet van suiker deel 2, moet er nog zand zijn, we doen ne keer zot, er is een bicigrino minder op de camino,... Uiteindelijk zou de beste titel zijn: WE ZIJN ER!!!!
Laten we beginnen bij het begin. Zoals eerder gelezen hadden we onze tocht vroeger moeten staken door de winterse weersomstandigheden. Bij het wakker worden hoorden we niets kletteren dus dachten we dat het droog ging zijn. Goedgeluimd zoals altijd sprongen we uit ons bed en na de ochtendoefeningen gingen we naar het ontbijt. Onze eerste blik naar buiten verklaarde meteen waarom we niets hadden horen vallen, het sneeuwde!!!
Na het ontbijt hebben we geprobeerd zoveel mogelijk kleren aan te trekken. 6 lagen kleding over elkaar voelden we ons klaar om de kou te bestrijden. Een eerste stap buiten deed ons meteen kreunen van de kou. De mist en de vallende sneeuw maakte ook de zichtbaarheid nihil. Alle gelukkig hadden we die gele helmcondomen nog. De afdaling was afzien. Super koud, handen verkleumden, tenen kropen weg en alles wat kon krimpen kromp. Eenmaal onder de mist viel het alle geluk beter mee qua temperatuur. Jammerlijk genoeg veranderde de sneeuw er in regen die onophoudelijk zou vallen tot aan onze aankomst.
Met 130 km gepland en met een gemiddelde van 34km/h de eerste drie kwartier schoten we goed op. Om vanuit het dal te komen reden we via een kleine weg. Het is daar dat we vermoedde dat er een pelgrim is opgegeten. Thomas fietste vooraan en zag ze als eerste, 2 honden speelde/ vochten om een stuk vlees ter grootte van onze kuit. De derde kreeg Thomas in de gaten en kwam blaffend op hem af, Tom had zich ondertussen tactisch langs de andere kant van Thomas geplaatst. Was het uit schrik of de zin om op tijd in een hotel te zitten? Wie zal het zeggen alleszins Tom versnelde, waarop de hond versnelde, waarop Thomas versnelde. Zo herken je echte vrienden, Tom had Thomas willen opofferen uit schrik voor eigen leven...
Omdat het regende zijn we niet veel gestopt. Dat maakte ook dat we om half 12 al op 50 km zaten. Het eten heeft ons welgeteld 15 minuten gekost en dat is nog lang aangezien onze huevos (eieren) nog moesten worden gebakken.
Als je ons zou vragen wat hebben jullie allemaal gezien die laatste rit dan zouden we dat kort en bondig kunnen beantwoorden nl nada. De mist en de regen deed ons strak voor ons uitkijken.
Op 80 km, het zal toen half 1 geweest zijn, kwamen we in palas del rei aan. Een bord duidde toen aan dat santiago slechts op 65km lag. We besloten het te bekijken of dit mogelijk was want dan zouden het er 140 worden via een zeer saaie baan. Hoe verder we naderden en naderden hoe dichterbij we kwamen. We hebben dan ook besloten om er volledig voor te gaan. Het enigste probleem is dat we jongens met principes zijn. Valsspelen mag je niet doen. Dat betekent dat je volgens ons als pelgrim niet de taxi mag nemen. Wij met de fiets mogen ook geen verkort traject volgen om ergens sneller te zijn. Daarom hebben we vastgehouden aan de vaste fietsroute waardoor we ipv 140 dan wel 166 km hebben afgelegd in de gietende regen.
Zo trots als een pauw en zo fier als een gieter reden we triomfantelijk santiago binnen. Het doel was gehaald en als helden dachten we ontvangen te worden. In onze fantasie speelde een fanfare het Belgisch volkslied terwijl schaarsgeklede dames aan het dansen waren. Een gezant van de paus zou ons ontvangen en de keizerlijke stempel van santiago in ons boekje vereeuwigen. Groot was onze teleurstelling wanneer bleek dat dit een klein kantoortje was alwaar een geroutineerde ambtenaar zat die zonder opkijken of feliciteren ons onze oorkonde gaf. We zijn dan maar afgedropen naar het hotel maar niet minder fier op onze prestatie natuurlijk. Alle geluk konden we op het einde een smakelijke bouillon trekken uit onze sokken. Zoals je kan zien op de laatste foto.
Op 16 dagen zijn we van Mechelen naar Compostella gefietst. Vrij van lekke banden, zwaar technische problemen maar rijker aan ervaringen, verhalen, herinneringen,...
Dit zal de voorlaatste post zijn op onze blog. Tegen het einde van volgende week kan je een update vinden met het aantal kms maar zeker ook van het bedrag dat bij elkaar gespaard is voor Oscare. We willen iedereen bedanken die ons gesteund heeft voor, tijdens en binnenkort ook na onze reis. Iedereen die de blog is blijven lezen, iedereen die erop gereageerd heeft. Het is een fantastische ervaring geweest en vertel het niet aan onze madammen maar stiekem dromen we nog fietsvakanties te kunnen plannen:)
Tom en Thomas
RSS Feed